"fakat bu kadar acı neden var ki yeryüzünde" diye düşündü adam sol elini kırılmış olan kalbinin üstüne koyarken.
kafasını kaldırıp, pencereden dışarıdaki alacakaranlığa bakarken daha önceleri dikkatini hiç çekmemiş olan gökyüzündeki yıldızları farketti.
"ah " dedi "keşke gökyüzünde dünyaya ışık huzmeleri saçan bir yıldız olsaydım." bu cümleleri söylerken göğüs kafesine sanki yüzlerce ton ağırlığında ki bir beton koymuşlar gibi acıdı göğüs kafesi.
bu acıyı taşıyacak gücü artık bulamıyordu kendisinde , hem 'kendisi' diye bir şey de pek kalmamış gibiydi. artık kendisini kendisindeki 'ben'e çok yabancı hissediyordu. hem kim tam olarak kendi olduğunu iddia edebilir ki ? netice de hepimiz biraz bir başkasıyız.
yalnızdı. yalnız balinadan bile daha yalnızdı. hiç kimseyi kabullenemiyordu yamacında. üzgündü. gözyaşı döken bir kuştan bile daha üzgündü.
sustu sonra.
sustu.
ve hiçliğin içinde hiçleşti.