mutlu piçler yine uyudu

gamsız oldukları için. sabah gidecekleri ya da gitmek mecburiyetinde hissettikleri bir işleri, okulları olduğu için uyur onlar. gariptir, ömrüm bunun kavgasını vermekle geçti benim. ta ilk gençlik yıllarımdan tut, şu an şu saniyeye kadar bunun kavgasını verdim hep. evle iş yerimi birbirine yakın tuttum hep mesela. gece 3 buçukta sigaram belki biter diye 7/24 açık bakkal-market olan sokaklara taşındım hep. ömrüm; daha iyiye, daha güzele, daha erdemli olana nasıl ulaşabilirimin telaşıyla geçti gitti hep. en son ne zaman mutlu mesut kafamı yastığa koydum, en son ne zaman kafamı yastığa koyar koymaz uyudum, gerçekten hatırlamıyorum. bu yüzden de zoruma gidiyor erken uyuyanlar. belki bizlerden daha mutsuz olanları vardır içlerinde -ki vardır, belki bizlerden daha çok sıkıntısı olanlar vardır, -ki vardır, ama ne bileyim işte, gecenin uyumak için değil de yaşamak için olduğunu düşündüm hep. gündüz çok kalabalık çünkü dünya. fazla aydınlık ve renkli. aldatıyor insanı. o kadar hareketli ki gündüz, hayat; yaşanmadan geçiyor. oysa gece, gel diyor insana. gir kasvetime, bürün karanlığıma, renktaş olalım. mesela, çok nadir gündüz intihar eder insanlar. çünkü gündüz zaten meşgul insan. gece öyle değil. gece; dünyaya uzaydan fırlatılmış nesli bilinmez bir canlı gibi oluyor insan. kendine itiraf edemediği her şeyle yüzleşip içine kapanıyor. gece, insana insan olduğunu hatırlatıyor. öyle işte.