bundan 2 hafta önce ankara'da olan patlama evimizin yanında oldu. annem evdeyken. camlar, kapılar yerinden uçtu. duvarlarda ufacık ufacık bir sürü cam parçası vardı. annem başka odada olmasaydı yanımda olmayacaktı. bakın, biz balkonlardan cesetlerin kollarını, bacaklarını topladık. lanet teröristin kafası bizim apartmanın dış cephesine yapışmıştı.
he bir de, hani yaralı diyorlar ya. siz onları ufak yaralar sanmayın. 4.5 yaşında kızın gözlerine camlar girdi, kör oldu. bir adamın kolu koptu. medya basit gösteriyor ama hiç öyle değil.
yani demem o ki, hayata normal devam etmek imkansız. zor. ben iki haftada bir ailemden biz iyiyiz kızım telefonu almak istemiyorum. benim kulağımdan gitmiyor annemin o sesi.
yaşayan anlıyor, hatırlıyor. çünkü ben de eskiden patlama olduğunda iki üzülür geçerdim. şimdi her seferinde ağlıyorum, kendime gelemiyorum. dün yaşanan olayda hayatını kaybedenlere rahmet, yakınlarına baş sağlığı diliyorum.