alice in chains için şöyle bir yorum okudum ekşide; çürümenin güzelliğini anlatır.
daha güzel ifade edilemezdi bu grup. ve bu çürümüşlüğü en güzel şekilde anlatan adam da hayatıyla birlikte çürüyüp gitti ne yazık ki. çünkü
(bkz: nasıl yaşarsan öyle ölürsün )
layne staley gibi nadir bulunan bir yeteneğin trajik gidişiyle unutulup, hala hak ettiği değeri göremese de ve jerry cantrell bu sebeple layne'e hem kırgın hem de öfkeli olsa da şarkılarını hala onun söyleyeceğini düşünerek, layne'nin vokali için yazıyor.
acid bubble şarkısında bu kendini çok belli etmiş. şarkı yapay zekayla layne staley'e söyletilince ortaya o kusursuz sonuç çıkmış. onun kasvetli, kirli sesi alice in chains'in melankolik notalarıyla birleşince mükemmel uyum ortaya çıkıyor. bu grubun ruhu layne staley'di. william duvall da güzel söylüyor ama bana o karanlık ve şık ruhu hissettirmiyor. ve bence bu herkes için geçerli.
acid bubble layne version
özlemişim.