kız çocuğu babası olmak

Birisi buraya entry girip silmiş belli ki ama ben başlığı görünce şahsi düşüncelerimi yazayım dedim. Belki aranızda kız çocuğu babası vardır ve belki söylediklerimi umursar. Ben bir kız çocuğu olarak babası tarafından hep en son plana bile atılmayan asla umursanmayan biriyim. Bu durum hayatımın şu aşamasına kadar sevgiyi, sığınma isteğini başka yerlerde aramama sebep oldu ve başıma anlatamayacağım kadar büyük olaylar geldi çoğu zaman. Neyse ki ölmeden önce akıllandım ve artık kendimi korumayı öğrendim. Ama bu boşluğun bende yarattığı hasarların düzelmesi imkansız. Hiçbir zaman "başıma bi şey gelse bir şeye ihtiyacım olsa babam yanımdadır" bilincim olamadı. Ben hep her sorunda her zorlukta tek başıma bırakıldım. Sağlam varlıklı bir aile olmamıza rağmen ailem parayı ve mal varlıklarını hatta en küçük eşyalarını (çay bardakları mesela) bile benden daha çok sever. Bunu da açıkça belli ederler. Öyle güvenmiyorum aileme, yanımda olacaklarına öyle inanmıyorum ki kaçırılıp alıkonulup tecavüz edilmeye çalışılırken canımı zor kurtardığım bir günün gecesinde eve hiçbir şey olmamış hiçbir şey yaşamamışım gibi girdim. Neden o kadar geç kaldığımı sormalarını bırakın yüzüme bile bakmamışlardı. Bu şekilde yaşadığım sıkıntıları aileme söylemememin en büyük sebebi de zamanla yaşadıklarımdan aldığım derslerdi. Beni çocukken bir adam takip ettiğinde evimin önüne kadar geldiğinde, mahalledeki başka bir adam tarafından aylarca rahatsız edildiğimde ve buna benzer yaşadığım olaylarda söylemeye çalışmıştım hep; ailemse "sana öyle gelmiştir" vs şeklinde söylemlerle başlarından atmıştı. Sanırım kimse başına iş almak istemiyordu. Bu yüzden o gece anlamıştım ki ölecek olsam bile aileme hele ki babama asla bir şey söylememeliyim. Bu olaylar bende öyle travmalar yarattı ki şu an yine ağlamaya başladım yazarken. Çünkü yaşadığım hiçbir olayı hiç kimseye anlatamadım. Burada tanınmamanın verdiği rahatlıkla yazabiliyorum. Yani neyi ne kadar anlatsam uzadıkça uzar benim hikayem ama kısacası bir kız babası öyle bir baba olsun ki "babam yanımda" rahatlığını kızına hissettirebilsin. Kızı başkalarından başka yerlerden maddi ya da manevi beklentilere girmesin. Cebinizde 100tl olur kızınızın bir ihtiyacı varsa ne kadarını verebiliyorsanız verin ama paranızın olmadığını bilsin bu sorun olmaz. Ama milyon dolarlarla oynarken üç kuruş vermeyi bile istemiyorsanız bunu fark edecek ve size baba demek bile istemeyecektir. Onu sevgiye boğun demiyorum ama mesela ömründe bir kez bile babasıyla bir yere gidememiş biri olarak söylüyorum, kızınız bir arkadaşı yerine canı sıkıldığında sizin yanınıza gelip "bir yerlerde kahve içelim mi" falan diyebilsin. Eğer siz elinizdeki telefonu bırakır kızınızla vakit geçirirseniz o da birlikte geçirdiğiniz hayat boyunca ve yaşlandığınızda içinden gelerek yanınızda olur. Aranızda bağ olsun. Başına dünyanın en büyük olayları da gelse tamamen boka da batsa hemen koşup sizden yardım isteyebilecek kadar güvensin size, o rahatlığı hissettirin. Benim babam gibi kızı yaralar içinde hastalıktan acıdan kıvranırken bağıra bağıra ağlarken siz bir şeyler izleyip gülmeyin mesela.