Hayata olabilecek en zorlu koşullarda başlayıp en zorlu koşullarda büyüdüm. Sürekli bir mücadele halinde ve survivor modunda yaşadım. Bu süreçlerde hep tek başıma olmak zorunda bırakıldım. Yeterince zorlanmamışım gibi bir de üstüne birtakım boklar yedim ekstra zorluklar yaşadım. Bu sırada ailem de bata çıka sonunda iyi bir yaşam standardına kavuştu ve rahat bir nefes alınca okumaya odaklanabildim, öğrenci olmaya sürekli aç biriydim. Sonunda doyduğumu ve tamamlandığımı hissedene kadar akademik kariyerde de ilerledim. Bunca zaman en büyük başarım ne başıma gelenler karşısında hayatta kalmak ne de akademik yolculuğumdaki adımlarım. Benim başarım gerçeklerin ötesindeki tek gerçeğe olan saplantım ve dolayısıyla hayatın, mutluluğun, tüm güzelliklerin aslında basit şeylerde saklı olduğunu erken yaşta keşfedebilmiş olmam. Erken yaşta bazı şeylerin sırrını çözmeye başlamış olmam. Bunun kıymetini milyon dolarlar kazanıp gencecik yaşta ölen bir tanıdığımın haberini alınca, çevremde 70'ine gelmiş insanların yaşamayı bilmedikleri anlamsız hayatlarını görünce ve 100 küsur yaşını gören bir tanıdığımın hayatı üzerine düşününce fark ettim. Basit düşünmeyi öğrendim, mutluysan devam et mutlu değilsen vazgeç. Bir kapı bir kez çaldığında açılmıyorsa ikinciye zorlama, hiçbir şey için uğraşma. Çünkü hiçbir şey aslında gerçek değil. Tek gerçek deneyimlerimiz ve çıkardığımız dersler.
Düşüncelerim karmakarışık ve bazen tarif etmekte zorlanıyorum ama hayat denilen şeyin bir sınav ve dersler çıkarmamız gereken bir tür alternatif gerçeklik olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden bu madde dünyasındaki hiçbir dünyevi şeyi başarıdan sayamıyorum. Başarı yanımda götürebildiğim, ruhumda biriktirebildiğim, bilincime işleyebildiğim şeylerdir benim için.