burada insanın canını acıtan şey kimsenin nasılsın diye sormaması değil aslında. her türlü desteği ve ilgiyi gösterdiğin insanların seni köpek yerine bile koymadığını fark etmek canını yakıyor. insanı üzen şey
vefasızlık . yoksa zaten kim ne derse, ne yaparsa yapsın insan yine kendi başına çözüyor bi şeyleri. ama değer verdiğin, vaktini ayırdığın, kendince emek verdiğin insanlar tarafından görmezlikten geldiğinde kendinden verdiğin her şey ve her saniyenin ne kadar boşa gitmiş olduğunu fark edince kalbi kırılıyor insanın.