ulaşılması istenmeyen ama yaşananların zorluğuyla itildiği eşiktir.
bu eşiği geçmek de zaman alır, bazen bir mucize olur o eşikten geri dönülür.
dışarıdan o güzel görünen gıpta edilen ilişkinin arka planında anlaşılmamak, yanlış anlaşılmak, çabaladıkça daha çok kırılmak, empatinin karşılığını görememek ve bir şeyleri iyileştirmeye, açıklama çalışırken kurulan yüzlerce kelimenin dönüp tek tek bir ok misali tekrar kendine çarpması ayakta durmayı o kadar zor kılıyor ki.
yanlış anlaşılırken yapıştırılan etiketlerden ve ağırlıklarına dayanmaya çalışırken kurtulmaya çabalamak dışarıdan bir o kadar aciz görünüyor.
gözlerdeki parıltının daha çok yanmasını umut ederken sönmeye başlamasıyla hayatta geriye kalan aydınlatılamamış karanlıkta nereye yürüdüğünü bilmeden ayakların seni o eşiğe götürüyor.
ben
mucize bekliyorum.