babayla arkadaş olmaktan kasıt; babaya derdini anlatabilmek aslında. derdinle birlikte mutluluğunu da paylaşabilmek.
benim babam çok arkadaş canlısı bir adam bizim için ancak görünmez kurallarımız var aramızda. babam genelde yediğimiz her haltı değil nasıl hissettiğimizi bilmek ister. mutlu musun? mutsuz musun? çözemediğin bi sorun var mı? bi şeye mi incindin? veya kendini yalnız hissediyor musun?
bu konuda çok şanslıyız, bunun farkındayım. yeri gelir kızdığı anlar da olur ama her zaman bi şeyleri onarmak için ilk adımı o atar.
daha geçen gün beni durgun gördüğü için kolunu omzuma atıp, ne düşünüyon yine diye sordu. hiçbi şey dedim. onun da en çok şikayet ettiği bu. babam bana ulaşamamaktan çok şikayetçi. ablamlarla kavga da etseler iletişim kurabiliyorlar, anlaşıyorlar sonunda. ama ben izin vermiyorum. tek ona değil ama hiç kimseye izin vermiyorum gerçekte ne hissettiğim konusunda. bu konuda şikayetçi olan bir diğer kişi de eşimdi zamanında.
neyse babam her şeyi tek başına yaşamak zorunda değilsin, neden sürekli kendine yükleniyorsun dedi o gün. gülüp geçiştirdim. gerçekte ne hissettiğimi bilsen dehşete düşersin, dehşete düşersiniz diyemedim. işin doğrusu onlara da kızgın değilim eskisi gibi. o yüzden içimde yaşadığım kasırgayı onların üzerine salmamın manası yok.
işin özü; çocuğuyla arkadaş olabilen baba, ne olursa olsun candır.