Her şey giderek kahverengiye dönüyor.
Kahverengi doluyor, ciğerlerimize çektiğimiz nefes.
Kuşlar, gökyüzünün kahverengisinde uçuyor.
Şair, ilhamını denizin kahverengisinde arıyor.
Gülüşler renkliliğini yitiriyor, kalan sadece kahverengi.
Gözyaşları kahverengi akıyor, her ağladığımızda.
Sevmek dediğimiz, Yeşilçam siyah beyazında değil artık.
O da gitgide daha koyu bir kahverengiye dönüşüyor.
Rengini kıskandığımız çiçekler bile kahverengiye çalıyor.
Her şey kahverengi kadar değersizleşiyor.
Tüm renklere bir isim verilirken,
Kendisine isim dahi düşünülmeyen kahverengi kadar.
(Emre Akkol)
Öylesi bi renk işte ben gibi içim gibi şiir gibi .