kur'an-ı kerim

okumaya başladım. türkçesini elbette. her gece okumaya çalışıyorum. geçen gece uyuyakaldım. rüyamda önüme koydular, hem de kaldığım yerden, oku diye. bir yandan da köpek gibi tırsıyorum ya hiçbir şey anlamazsam, olan da giderse diye. ama şimdiye kadar bi falso yaşamadım. kuran'ı okumaya başlamanın sebebi artık sınırda olmam açıkçası. ya diğer sınırın, sınırsızlığında kaybolup gideceğim, ya da öte sınırın sınırsızlığında bir mana bulacağım. çünkü son zamanlarda ben çok fazla şeyin anlamını yitirmeye başladığımı hissediyorum. bu, kaldırması zor bi anlamsızlık. yalnız kuran'da şunu fark ettim. kuran, bize gelecekten mesaj veriyor. sürekli bunu dersiniz, şunu derler ama şöyledirler diyor. cennet ve cehennemden bahsederken özellikle. allah, bize bana şunu bunu diyeceksiniz, bi şans daha diyeceksiniz ama ben bi şans daha versem de yapmayacaksınız diyor. çünkü siz busunuz. ben size olduğunuzdan fazla ne bi şey ekledim ne de aldım. orada herkes "ben yaptım" diyecek. "ama" demeyecek. bu çok güzel bişi aslında. biz bahanelere sığınmaya alışkın ve buna bayılan insanlarız. fakat orada kimseyi, kendini dahi kandıramayacaksın. ben yaptım diyeceksin. şeytan yaptırmadı. ya da bi başkası. ben yaptım, ben uydum, işime geldi çünkü. allah'ın istediği şey de bu özünde. dürüstlük. en çok zihnime kazınansa, sürekli tekrarlanan şu sözler; onlar allah'ı kandırdıklarını zannederler, halbuki yalnızca kendilerini kandırırlar.