Öfkeliyim. Galiba en çok da kendime. Aile ziyareti için memlekete döndüm. Lise bitene kadar neredeyse hiç sınırlarının dışına çıkmadığım, bittikten sonra ise nadiren geldiğim şehirdeyim. Bütün kötü anılarım, hayatımın bambaşka yöne evrilişi, yaptığım hatalar, pişmanlıklarım, üzüntülerim, vazgeçişlerim, rezil olmalarım bu şehirde. Çoğunu unuttum. Biri bana anlatsa dahi hatırlamadığım pek çok şey var. Ama ya hatırladıklarım, daha doğrusu zihnimin derinliklerine kazınan sahneler? Birer birer üşüşüyorlar üzerime. Bütün yaralarım açıldı, kanıyor.
Ben her şeyi 16-18 yaşım arasında yaşamışım. Sonrasında o 3 yılı telafi etmekle uğraşmışım. Bu yüzden kendime çok öfkeliyim. Her şeyle bu kadar erken tanıştığım için, ölmek istediğim için, kendimi rezil ettiğim için, benimle alay edilmesine izin verdiğim için, hiç geçmeyecek ve beni her yıl daha çok utandıran yaralara sahip olduğum için kendime çok öfkeliyim. Ben bu şehirde yapayalnızım. O zaman da çok yalnızdım. Birinin beni sahiplendiğini çok sevdiğini sandım. Bütün hatalarımın başlangıcı işte bu yanılgıydı. Biriyle sabaha kadar konuşmak ve anlaşıldığını sanmak muazzamdı. Ben sadece bunu istedim. Böyle olacağını bilseydim şayet, yalnızlıktan ölmeyi hayal dünyamda yitip gitmeyi tercih ederdim.
Birini sevdiğim yanılgısına çok kez düştüm. İnsan çocukken bilmiyor ki neyi nasıl sevdiğini. Populer olanlar nasıl seviliyorsa öyle sevilmek istiyor. Ama hep de vasat tipleri seçiyor çünkü hayal kırıklığına uğramak istemiyor. İnsan çocukken ben bu kişiyi sevmeye karar verdim diyebiliyor. O yüzden ilkokulda çok kişi sevdim/k. Liseye geçince havalı bir liseli aşkı yaşamak istiyor. Ama dizelerdeki aşkları hep başkaları kapmış oluyor. Vasatlar hep en iyilerin peşinde. Aşk acısı çekmek için birebir ortam. Her şey çok sınırda. Yanlış adım atarsan toplamak mümkün olmuyor. Ben 16 yaşımda vasat bir tipe bağlandım. Bana göre dünyanın en mükemmel insanıydı. Bugünkü ben geriye dönse önce onunla tanışmazdı.
Ben bir hata yaptım ve bütün hatalarımın temelini attım. Bu yüzden en çok kendime öfkeliyim. Sonra beni yalnız bırakan bu şehre öfkeliyim. Ben 30 yaşında bir insan olarak 16 yaşındaki çocuğun kırık kalbini taşıyorum. Ben önce öfkeli sonra kırgın hissediyorum.