yaklaşık 6-7 ay önce bu adamı birebir tanıyan, hatta az da olsa arkadaşlık etmiş biriyle tanıştım. tesadüf o ya, yaşadığım yerin sokağının tam başındaki bakkalda denk geldik adamla. "azer bülbül nasıl biriydi?" dedim. o esnada da elimde telefon. adam bir bana baktı, bir elimdeki telefona. sonra cevap verdi; "şu telefon onun olsaydı ve sen deseydin ki 'abi telefonun çok güzelmiş' o telefonu sana hediye etmeden bu bakkaldan dışarı adım atmazdı." salise beklemeden ve duyduğum şeyin güzelliğiyle, "vay amına koyim, bu ne büyük yürek" dedim sesli bir şekilde. cümle biter bitmez adam, ben ve bakkal arkadaş sesli güldük. ve kendisini güzel yad ettik. o gün bugündür hep aklıma gelir bu anı. düşünsene, elinde bir telefonun veya üzerinde bir montun var, birisi onu beğendiğini söylüyor ve sen sırf onun gözü kalmasın diye zorla hediye ediyorsun. harbiden; vay amına koyim, bu ne büyük yürek!