Yıl 2021 falan. Ailemin evi boştu ve liseli bir ergen olarak rahat durmama tabi ki imkan yoktu. Birbiriyle sadece içmek için bir araya gelen bir arkadaş grubumuz vardı. Mehmet, Efe ve ben. Tekelden bir viski ve kırmızı biralar alıp eve geçtik. Mehmet’i beklemeye başladık.
Mehmet, Efe’yi aradı. Otobüste olduğundan sadece “kı getireceğim” deyişini duyabildik. Ben evin içinde kız gelecek diye bekliyorum, Efe de kırmızı şarap gelecek diye bekliyor. Mehmet zili çaldığında ikimiz de kapıya koştuk. Ben karı bekliyorum, Efe içki. Ben o kadar umutluyum ki kapıya hala bakıyorum belki arkasından gelecek falan diye. Poşeti bir açtı, adam kımız getirmiş.
Daha sonra oturma odasında keyifle viski içerken Mehmet bir anda “çay koyacağım” demesiyle, bizde kayış koptu. Çayı ocakta unutup evi yakar korkusuyla, kafası güzel iki kişi olarak Mehmet’i deviremedik. 1 saate yakın boğustuktan sonra benim kafa gitti.
O esnada olanlar:
Efe’nin birasını döktüğüm için bizim ilçeye yabancı olmasına rağmen güzel kafayla tekele bira almaya gitti. Sabah vakti ayık kafayla kendi evinin yolunu bulamadı. Kıza çıkma teklifi ettim, ilişkim başladı. Beni duşa sokun dedim, camda açık olunca hasta oldum.
Şimdi insan düşünüyor da zaman çok hızlı geçiyor. Mehmet Ankara’ya gitti, ben İzmir’deyim alkol içmeyi bıraktım. Efe hala İstanbul’da. Zeynep’te kalmadı zaten. Yaşamınızın ve dostalarınızın değerini bilin.