Bugüne kadar kimseyi sevmediğim kadar sevdim seni, kimseye vermediğim değeri verdim. Kalbimde kimsenin sahip olmadığı, belkide bundan sonra kimsenin sahip olamayacağı çok yüce bir yere koydum seni. Senden tek istediğim beni sevip değer vermendi. Son nefesime kadar seninle olup, birlikte yaşlanmak gibi küçük bir hayalim vardı. Yıllarca senin de benim seni sevdiğim ve değer verdiğim gibi beni sevip değer verdiğini düşündüm. Bana olan sevginden hiçbir zaman şüphem olmadı. Ama şu an bunu sorgular oldum. Benden bir telefon konuşmasını bile esirgeyecek kadar bana değer vermiyor olman, beni bunca değersiz kılman, beni adeta yıktı. Bu muydu dedim verdiği değer, bu mu sevmek...
Bildiğim bir şey varsa bu kalp kırıklığına rağmen seni hâlâ köpekler gibi seviyor olduğumdur. Ancak şu an sana olan koşulsuz sevgim ile bana hissettirmiş olduğun bu değersizlik hissi gibi birbirine tamamen zıt iki duyguyla aynı anda mücadele ediyorum. Yüreğim sen,sen diye haykırırken, aklım kendime olan saygımı yitirmemem gerektiğini bana hatırlatıyor. Keşke böylesine zor bir durumu yaşamasaydım. Beni düşürdüğün şu duruma bak. Yazık, gerçekten çok yazık. Canım çok acıyor inan. Aklıma her geldiğinde gözlerim doluyor. Ben bunu hak edecek ne yaptım diye isyan ediyorum ama önemli olanın benim bunu hak edip etmediğim olmadığı, senin bana bunu lâyık görmen olduğu gerçeği ile yüzleşince duruluyorum. Bana bunu nasıl lâyık gördüğün ise senin vicdan muhakemen. Bu yüzden seni vicdanınla baş başa bırakıp içim acıya acıya senden vazgeçmeye çalışıyorum...