Bundan yaklaşık 6 yıl kadar önce köye gittiğimizde evde yeni doğmuş iki tane yavru kedi bulduk. Muhtemelen anneleri doğurup gitmişti.
Ben her zaman kedi/köpek beslemek istiyordum fakat annem asla izin vermiyordu (hâlâ aynı). O yavruları görünce çıldırmıştım ama o kadar yeni doğmuşlardı ki fareye benziyorlardı.
Köy yeri ve hafta sonu olduğu için onları veterinere götüremedim. O zamanlar pet shopta çalışan bir arkadaşımdan ve internet araştırmalarımdan edindiğim bilgilerle o yavrulara baktım. Anneleri geldiğinde kokumu alıp yavruları bırakmasın diye eldivenle tuttum, şırıngayla besledim, bir şişeye sıcak su koyup kutularına bıraktım, götlerini bile ıslak bir mendille sildim (yeni doğmuş kedilerin dışkılarını yapabilmeleri için anneleri yalıyormuş normalde). Yaz olduğu için ve anneleri gelirse yavrularını alabilsin diye gece dışarda bıraktık.
İlk gece anneleri geldi ve yavrulardan birini alıp götürdü. Arkadaşım diğer yavruyu bıraktıysa yavru hastadır fazla yaşamaz dedi. O kadar üzüldüm ki bunu duyunca daha da şefkat beslemeye başladım o yavruya. Bir yandan da bir an önce veterinere götürmek istiyorum ama dedim ya köy yeri. Bu sırada babam eğer o yavruyu yaşatabilirsem evde beslememe izin vereceğini söyledi. O da anladı sanırım öleceğini. Tüyleri o kadar yapışıktı ki belli bile olmuyordu, cidden fareye benziyorlardı yani:) Ama sonra karnı doydukça sanırım tüyleri kabardı, dünyanın en güzel kedisine döndü.
İkinci gece o terk edilmiş yavrum gerçekten öldü. Ben iki günde o yavruya o kadar bağlandığımın farkında bile değildim oysa. Ona bahçemizde mezar yaptık ama ben gömülürken bakamadım bile.
Tabii bu iki günde tüm mahalleye benim baktığım kedilerin haberi yayıldı. Anne kediyi tanıyorlarmış üstelik. Daha sonrasında o anneyi ve diğer yavruyu gördüm. İçten içe de kızdım ne yalan söyleyeyim. Hayvan olabilir ama hasta diye yavrusunu terk etmesi sinirimi bozdu. Umarım o güzelliğin ilk ve son günlerinde yalnız hissetmemesini sağlayabilmişimdir.
anıda bahsi geçen güzellik