ihmal küçükken başlayan bir süreç bana sorarsanız. insanlara kendisini sevmekten önce saygı, statü ve kendini beğendirme arzusu öğretiliyor. ancak kendini sevmeyen ve kendisiyle nasıl mutlu olacağının öğretilmemesi ya da farkındalık oluşturulmaması, ileride kabul edilmiş bir çaresizliğe dönüyor.
lise 3 grubuna öğretmenlik yapıyorum ve bu hafta bir öğrencim ağlayarak yanıma geldi. kendisi okulda da başarılı, ailesiyle de arası güzel. ama şuana kadar neyi sevdiğini bilmiyor, kendisini ne rahatlatır bilmiyor. işin kötüsü bilmediği ve keşfetmediği her şey için kendini suçluyor, geç kaldığını ya da yetişemediğini düşünüyor. daha yolun çok başındayken ağlayarak çaresiz bir şekilde yanıma gelmesi biraz canımı sıktı. onunla konuştuğumda ise hayatın telaşına erken kapılmış biri olduğunu farkettim. sadece ders çalışmalı ve evdeki işleri yapmalı diye öğretilmiş. meraktan yaptığı bir iki hobinin sonucunda dersleri düştüğü için başarısızlıktan korkup geri bırakmış. çünkü bazıları için başarı ve notlar her şeyden önemlidir, kendinizden bile. ama yolun sonunda hepsi biter, bir beden ve doyurulmamış bir ruh kalır. bu saatten sonra da edinilen her başarı boştur zannımca çünkü zamanında doyuramadığınız ruhunuz şimdi sadece kocaman bir boşluk olmuştur.
bu yüzden kendi öğrencime de insan olduğunu, hayatta kendisinin en önemli kişi olduğunu ve bunların bir süreç olduğunu tek tek anlattım. hayatta deneme yanılmadan daha doğal bir şey olmadığını hatırlattım biraz da. ve dediklerimden sonra onu daha canlı gördüm. umarım hepimiz kendimize önem verir, hayattaki en önemli şeyi ihmal etmeyiz. yolun sonuna kadar bir sürü şey yaşıyoruz ancak yine kendimizle kalıyoruz.