asosyal itiraf

Şimdi biraz cidden kafamı kurcalayan bir konuyu size itiraf edeceğim. Bugünler de gelecekmiş! Birkaç kez görüştüğüm biri var. Baştan beri bana çok ilgili. Hiç yaşamadığım şeyleri yaşatıyor. Tabi böyle diyorum diye masalsı şeyler zannetmeyin. Hiç yaşamadığım şeyler mesela bir erkekten bir çiçek almak, düşünülmek, sesimi duymak istemesi gibi basit şeyler. Ve evet, bu yaşıma kadar yaşamadım bunları. Bir yandan beni daha doğru düzgün tanımıyorken bu kadar ilgili olması sahte geliyor. Bir yandan da ben acaba bu işlere alışık değilim diye mi bana fazla geliyor diye düşünüyorum. Ama hani doğru insanı bulduğumuzda hissedecektik ya, işte onu hissetmiyorum. Bir çiçeğe, iki güzel söze tav mı olacağım yani bu mudur diyorum. Zaten olmuyorum. Olmam gerekir miydi diye sorguluyorum. Zamanla sevmek mümkün mü yoksa onu kandırmış mı olurum diye korkuyorum. Benim için kimsenin yapmadığı şeyleri ilk kez yapan bu erkeği de reddedersem lanetlenir miyim nasibim ya bu kişiyse diyorum. Sonra "yok ya nasibim olsa Allah kalbime verirdi" de diyorum. Gerçi birçok defa zaten istemediğimi de bir şey hissetmedigimi de belirttim ama hâlâ ümidini yitirmiyor. Biraz bu bekleyişinden de korkuyorum. İlk kez -eger gerçekse- seviliyorum. Sevilince ne yapılacağını bilmiyorum. Sevgili olmak için onun seni sevmesi yeterli mi bilmiyorum. İlgi yeterli mi bilmiyorum. Neyimi sevdi iki ayda bilmiyorum. Ben neden kimseyi sevemiyorum bilmiyorum. Beni seveni de yıpratıp kaçırırsam bir daha biri gelir mi bilmiyorum. Bilmiyorum da bilmiyorum.