Bugün kendimi aşık hissediyorum. İlk defa değildir belki ama uzuuun zaman sonra ilk defadır en iyi ihtimalle "kendime aşık" hissediyorum. Uzun yıllardır kendimden yer yer nefret ettim. En ağır eleştirileri kendime yaptım, en çok etiketi kendime yapıştırdım. Zaman zaman kendimi sevdiğim de oldu ama böyle içten böyle kabul ederek olmamıştı. Salı günü psikolog konuşmamda aslında bildiğim ama sesli konuştukça anlamlanan bazı şeyler oldu. Mesela ben aslında başkalarını mutlu etmeye o kadar odaklıyım ki kendimi başarısız hissetmem kaçınılmaz. Uyum sağlayamamaktan korkuyordum çünkü yalnız kalcam sanıyordum. Başarısızlık da beni yalnızlaştırır gibi geliyordu. Oysa be en çok kendim olduğumda başarılı ve mutluyum. Varsın uyumsuz oluyum. Uyumsuzluğımla beni sevecek ve kabul edecek en az 1 kişi vardır elbet. Hatta şu hayatta eşim, 2 çok yakın arkadaşım ve başta anlamlandıramasalar da hep benimle olavak olan annem ve babam yani en az 5 kişi var beni her halimle seven. Başkalarını mutlu etmeye değil kendimi mutlu etmeye odaklanıcam. Kendimce sağlam temelleri olan doğru yanlışımı baz alıp bazen topluma uymasa da kendi yolumda olucam. İnsanlar ne der diye değil ne derse desin diye bakıcam hayata. Umarım salı gününden beri bende açılan bu pencere ve bu şevk kaybolmaz. Kısa süreli bi özgüvenle başlayıp bitti yerde eskiye dönmem. Çünkü ben özünde çok kararlı, insanları o kadar sa umursamayan, ne istediğini bilen ve kendi doğrularıyla hateket edwn biriydim. O beni bir süre kaybettim. Çok acı verdi. Şimdi buldum. Tekrar kaybetmek eskisinden de çok acı verir biliyorum. O yüzden zor da olsa sarılıcam bu bana