Bugün psikolog randevum vardı. Diğer randevularıma giderken heycanlanıyordum ama bu sefer gerginlik ve korku hissettim. Çünkü bugüne kadar hiçkimseyle, hatta kendimle bile oturup sesli bir şekilde konuşmadığım, yüzleşemediğim konuyu anlattım. Aslında detaylı anlatmadım, anlatamadım. Tıkandım, dondum ve bol bol ağladım. Konuşmak hiç bu kadar zor gelmemişti bana. İnsanın konuşamayıp donup kaldığı zamanlar olabiliyormuş gerçekten. Detaylıca anlatmamama rağmen seans boyu neredeyse ya ağladım ya sustum. O konuyu düşünmekten diğer sorulara dahi cevap veremedim.
Anlatmak iyi mi geldi kötü mü bilmiyorum. Devam eden terapi sürecinde üstesinden gelebilcem mi bilmiyorum. Zaten aklımdan hiç çıkmayan bir şeyi hayatımda ilk defa konuşarak dile getirmek gerçekten çok zordu. Tek bildiğim şu an gerçekten iyi olmadığım.