Aklımda kalan iki sahne var.
Biri Niko'nun Nazlı'nın peşinden Antep'e gelmesi gecenin bir yarısı. Kaybetme ihtimalini ihtimal dahilinde tutmuyo adam sen kalk gecenin köründe Yunanistan'dan Antep'e gel.. Hep böyle aniden gerçekleşen ve ezelden beri tanıyorum hissiyatı veren bir hayal düşlemiştim. O sahnede görmek duygulandırdı. Hiç tanımadığın biri var ve gözlerine bakınca ruhundan bir parça buluyorsun.. Neyse diğer sahneye geçelim. Nazlı ölüm döşeğindeyken Niko'nun eve sürekli çiçekle geldiği anlar da ayrı dokunmuştu. O çiçekler bana hiçbir zaman alelade bir demet gibi gelmedi. Sanki bu çiçeklerin biri solmadan ötekini getiriyorum çünkü senin de solmana izin vermem gibi bir şeydi. Çok güzeldi çook:)