beni en korktuğum şeyle sınıyor.
öfkemle.
bi gün bunun başıma geleceğinden hep korktum. şu an resmen içindeki öfkeden ve onun yarattığı kibirden kurtulamadığın müddetçe bana yaklaşamazsın ve beni anlayamazsın diyor. kendini benden uzak tutanın o olduğunu düşünürdüm, düşünmek isterdim daha doğrusu ama hayır. ben kendimi ondan uzaklaştırıyorum. bunu aşamadığım müddetçe de uzaklaşmaya devam edeceğim.
içimdeki şeytanlarla savaşmak çok zor.
bazen öfkeme ve onun yarattığı kibre kapılıp çok da umrumda diyorum ama içimde hissettiğim o incecik sızı düşünmeye itiyor beni.
insanın kendisiyle olan savaşı daha zormuş.