Bugün çok duygusalım. Biraz da alkolün etkisi var tabi ama içimi dökmezsem daha kötü olacağım.
Bundan 3 sene önce babamdan yediğim son dayak. Çok büyük bir yanlış anlaşılma yüzünden yaklaşık 40 - 45 dakika dayak yediğimi biliyorum ben. Hatta sinirini alamamıştı ve kitaplığımdaki bütün test kitapları ve yaprak testleri üzerime fırlatmıştı. O kağıtların altında boğulacaktım öyle çoktu yani. Her vurduğunda duvara çarpıp yatağa düştüm. Tamam kötü bir yanlış anlaşılmaydı. Kabul ediyorum ama yinede o kadar sert bir dayağı hiçbir çocuk hak etmez bence. Neyse en son bıraktı beni. Aynanın karşısında kendime bakmıştım. Vücudumda kemer izleri çizikler vs. vardı. Ben o dayaktan sonra sinir krizi geçirdim. Hoş olmayan şeyler yaptım ama sinirimi yine atamamıştım. İçime biriktirdim bende. Duvar yumruklamaktan ileri gitmedi. Böyle böyle baskılaya baskılaya bu günlere geldim. Dışarıdan bakınca yargılaması kolay tabi. Sinirli sinirlerine hakim olamıyor falan filan bir sürü zırva.
Kimsenin hayatını bilmeden yaşadıklarını bilmeden böyle bol keseden sallamayın derim. Size basit gelebilir ama söylediğiniz bir kelime karşınızdaki insanın hayatını yerle bir edebilir. Yaşadığı o kötü anıları tekrar hatırlatabilirsiniz.