Uzun bir süredir bana gelen freelance işleri hep reddettim, hatta birinden şakasız kaçtım. Kendimi hep beklenti karşılamak zorunda hissettiğimden o beklentilerin karşılığını verememekten çok korktum. Mesleğimi de hiçbir zaman sahiplenemedim zaten mezun da olamıyorum yıllardır. Artık herkese mezunum dedim. Mental olarak düşük bir dönemin de ardından kendimi bir anda bir işin içinde buldum. Ufak ricalar büyüdü işim oldu. Birden bire ilk projemi almış oldum. Hatta başlarda projeyi de sahiplenemedim ama içine girince “yapabiliyorum yaaa, bir işe yarayabiliyorum” diyip tutunmaya başladım. Artık fikirler verip fikirler alıyorum. Ölçüler alıp ölçüler veriyorum. Fiyat teklifleri alıp karşılaştırıyorum. Ustaların tecrübelerinden çok şey öğreniyorum. Süs olarak çantamda duran hatta utandığım kartvizitimi artık birilerine veriyorum.
Yakınlarım mimar bilsen hanım diyince utanıyorum, öyle demeyin diyorum ama artık içten içe hoşuma da gidiyor.
Silinen görsel
Bu entry de dolaplar için gelecek ustayı beklerken yazıyorum ilk şantiyemden. Şantiye demek de çok saçma oldu tabi duyan da kocaman yer sanır ama başka ne denir bilemedim.
Neyse işte öyle.
Nazar değmesin ama mutluyum işte :)
E: hâlâ devam