Bugün yaşadıklarımı unutana kadar içip körkütük sarhoş olmak istiyorum. İşin kötü tarafı ise, yarın muazzam bir baş ağrısı ile uyandıktan sonra yaşadığım her anı saniye saniye hatırlayacak olmam. Hayatımın sonuna kadar sarhoş gezemeyeceğime göre bu duruma başka bir çözüm üretmem gerekiyor.
Bugün bile tarafıma yapılan haksız suçlamaya değil de, onun gözünde böyle bir duruma düştüğüme, onun güvenini kaybetmiş olduğuma ve yaptığımı düşündüğü şeyin onu nasıl yaraladığına üzülüyorsam eğer ben asla iflah olmam. Kendime üzülemeyecek kadar çok seviyorum demek ki. Sevgi, ne kadar büyük bir kelime değil mi ama asla tek başına yeterli olamayacak kadar da küçük değil mi peki. Bazı yaralar birbirini deli gibi seven iki insanı birbirinden ayrı tutabiliyorsa sevginin tek başına o kadar da büyük olmadığını anlıyor insan.
Şüphe mesela, insanın içini kemirip o sevgiyi yok sayabiliyor. Peki her şüphe yerinde bir şüphe midir? Karşı tarafın şüpheli bir hareketinizi görmüş olması size olan güvenini yitirmesi için yeterli olmalı mıdır? Bugün tam da karşımda otururken, çalan telefonunu cevapladığı sırada kiminle konuştuğunu duymamam için telefonunun sesini kısmaya çalışan ve bu şüpheli hareketine rağmen hiçbir şüphe duymadığım insan, benim şüpheli bir hareketim sonrası bana olan güvenini yitirdi. Peki ben neden aynı şeyi yapamadım. Gözümün önündeki o şüpheli hareketine rağmen neden bir an bile ondan şüphe duymadım? Gerçekten annesi ile konuşuyorsa neden telefonun diğer ucundaki kişinin söylediklerini duymamdan çekindi ve telefonun sesini kıstı? Neden bu olaya rağmen ona olan güvenim sarsılmadı? Ben daha mı çok seviyorum yoksa daha mı safım, bilemiyorum...