asosyal itiraf

Vaktiyle göremediğim, fırsatım varken kıymetini bilemediğim şeylerin pişmanlığını yaşıyorum bir süredir. Sanki farkına vardığımdan beri her geçen gün daha da gün yüzüne çıkıyor kaybettiklerim. Aslında o zaman için öyle olması gereken şeylerdi. Benim de bir suçum yok esasında. Sadece bu kadar katı olmayabilir, daha fazlasını yapabilirdim. Ama dediğim gibi öyle olması gerekiyordu o zamanki şartlara ve o zamanki bana göre. Mümkün mü bilmiyorum, telafi etmek istiyorum. İmkanı varken ellerimle ittiğimi şimdi kollarımla sarmak istiyorum. Ümitsiz değilim. Belki olmayacak ama deneyeceğim. Ah şu zaman...