Günaydın.
Buraya iç dökmeden niye geçmiyor hiçbir şey. Yazmadan etmeden. Kendi defterim bile kâr etmiyor bu kadar. Dün bütün gün ağladım. Sebebini sormayın çoğunun nedenini bende bilmiyorum. Şiş gözlerle hayatıma devam ettim işte. Arkadaşlarımı aradım. Konuştuk. Sakinleşemedim. Akşam eve geldim. Bitki çayları vs işte duş. Hiçbiri kâr etmedi. Bir anda boşaldı içimdeki hüzün. Geçen yılda tam bu zamanlardı sanırım üç aşağı beş yukarı bu zamanlardı. Derste bile pıtır pıtır döküldü gözyaşlarım. Ne oldu nerden geldi. Niye böyle oldu. Ciddi anlamda cehennemi yaşıyorum. Sürekli niye buradayım niye bu haldeyim. Neyi yanlış yapıyorum. Niye benim başıma geliyor. Burada olmak istemiyorum ama mecburum. Gibi bir sürü şey dönüyor kafamda. İnsanların hayatları böyle değil. Mutlular çok mutlular hem de. Ben kime ne yaptım. Sürekli bunu sorguluyorum. Hani sevilmek de bir rızk meselesi muhabbeti ya tıpkı öyle. Bir şeyleri yaşayabilmek de bir rızk. Yoruldum. Tükeniyorum. Motive falan olamıyorum. Canım sıkkın atamıyorum.
Ve bir de dünyaya şans diye doğan bir kuzenimin hayatında bir gelişmeyi daha benden çok önce büyük bir keyifle yaşadığını görüyorum.
Niye insanlar parmağını bile kıpırdatmadan çok mutlu olurken ben bu haldeyim. Niye. Moralim hep bozuk. Rüzgarlıyım. Ağlıyorum sürekli. Ama sürekli. Niye sürekli elde etmek için çabalamak zorundayım. Niye iyi gelen hiçbir şey yakınımda yamacımda değil. Her şey engel. Ben ne zaman bu prangalarda kurtulcam.
Böyle bıraksalar o Fildişi kuleden uçurum kenarından denize atlarım. Düşmek isterim ölmek isterim. Son kez derim. Kurtuldum artık. Yok çabalamak yok tırnaklarınla kazımak yok. Hiçbir şey yok kurtuldum.
Çok uzağım artık mutluluğa evet hep olumsuzdayım. Ama bir parça mutluluk yok hayatımda tutunabileceğim. Ben nasıl çabalayayım artık..