tarih yaklaştıkça her gece içimde ekstra bir endişeyle uyuyorum. her küçük sarsıntıyı hissetmeye ekstra meyilli bir zamandayım gerçekten. bilmeyen insanların ve siyasetçilerin bunun üzerinden edebiyat yapmaları, saçma sapan insanların bunun üzerine film, belgesel çekmeleri de bana sadece şov gibi geliyor. hala gözünden yaş akan çocuklara gidip acırmış gibi davranan insanlar doluydu burada. evi bile olmayan insanları yoksayıp, üç ay sonra hiçbir şey olmamış gibi yeni evlerini gösteren varlıklar vardı. şuan bile depremi yaşayan insanların içinde bile var böyle karakterler. bu yüzden sosyal medyada özellikle, depremle ilgili bir şey olduğu zaman otomatik olarak geçiyorum. bazı şeyleri kalbim kaldırmıyor çünkü. 1 yıl mı geçmiş, peh! siz bunu bir de buradaki insanlara sorun. yarın mezarlıkları bir gezin bakalım. siyasetinizi, edebiyatınızı ve şovunuzu da deprem olur olmaz atlayacağınız aracınızla kaçtığınız yerde yapmaya devam edersiniz.