asosyal itiraf

Lise 2 den beri en az haftada iki defa akşam çökerken mezarlığa giderdim. O zamanlar sigaraya henüz başlamıştım. Sallana sallana mezarların arasında dolaşır sonra bir tanesinin ayak ucunda oturur yakardım bir tane. Sonra konuşmaya başlardım içimdeki sıkıntıları anlatırdım mevtaya ses etmezlerdi ama dinlerlerdi. Dinlerlerdi herhalde? O kadar geliyorum sohbet edip dua okuyorum dinlemeyecek mi? Çevrem ve arkadaşlarım da yok değildi ama ben yalnızlığı seçerdim, severdim. Yerin altındaki insanın bana faydası olmadığı gibi zararı da yoktu, belki de en büyük etken buydu. Onlara hayallerimi yaşadıklarımı anlatırdım bir nevi suya konuşmak gibi bir şeydi bu. Daha sonra dualarla son bulurdu. Beni dinledikleri için naçizane teşekkürlerimi iletir aleykümselam der giderdim. Üniversite yıllarında bunu yapamadım, taa ki bugüne kadar. Boş boş kasabayı gezip arabayı yıkadıktan sonra hele bi gideyim tekrar dedim. Boş olan yerler de dolmuş iyice. Yine bir tanesinin dibine çöktüm kendimi takdim ettikten sonra aklıma gelen şeyleri döktüm. Ama o kadar şey birikmiş ki kalkarken akşam olduğunu farkettim. Rahatlamıştım. Şu tatil bitmeden bir kere daha yapma dileğiyle..