az önce bir psikoloğun gönderilerinde gördüğüm bir soru.
ailenin en büyüğü olsam da, adler'in teorisindeki ortanca çocuk terimini ben karşılıyorum. hep evin içindeki dengeyi istemsizce ben sağlamaya çalışıyorum. iki kişinin arasındaki problemde bile zararlı çıkan mutlaka ben oluyorum. kendi kendime büyüdüm, verilenden pek şikayet etmedim.
içinde büyüdüğüm ev beni hem vurdumduymaz, hem vicdanlı, hem içe kapanık hem de arayış içinde olan birine dönüştürdü. bunu tam olarak tanımlayamıyorum bile. zamanın şartlarına göre çok iyi yetiştirildim ama imkan yetersizliğinden çok şeyim yarım kaldı. etrafımdaki insanların ulaştığı imkanlara sahip olsaydım, bulunduğum durumdan çok iyi bir yerde olabilirdim.
ama biliyor musunuz, hiç gücenmiyorum yine de. karakterimi çok seviyorum. herkes ailesine biraz kırgındır bence, ben de öyleyim. ama yine de teşekkür ediyorum onlara. yıllar önce verdiğim kararlardan bile şüphe ettirmeyecek karakterde bir insan olarak yetiştirdikleri için beni çok teşekkür ediyorum.
içinde büyüdüğüm ev beni hep bir şeye hasret bıraktı. hep çabalamam gerektiğini öğretti. okumam ve üretmem gerektiğini, hayatın kolay olmadığını öğretti. biraz zorlandım, erken büyüdüm ama olsun. ben kendime "aferin kız sana" demeye devam ediyorum.