bir miktar iç dökme seansı.
yine hayatımın sıkıntı yaşadığım bir dönemindeyim. daha önce benzeri şekilde defalarca kez böyle zamanlar yaşadım. yaşaya yaşaya, en hızlı ve en etkili çözümleri de olay daha kötü bir hal almadan engelleme yollarını da öğrendim. ama her defasında insan aynı şeylerle karşılaşmaktan bir miktar bıkıyor. daha güzel bir hayat yaşayabilirdim hissine kapılıyor. kaldı ki, bu bıkkınlık karakterimde de tahammülsüzlüklere sebep oluyor. eskiden çok daha sabırlı bir insandım. artık tüm sorunlarımı anında çözebilmek istiyorum ve çözülmeyen şeyler bende ciddi takıntı halini alıyor. ama hayat denen yerde bu da pek mümkün bir şey değil.
kendi adıma hatalarımı kabul ediyorum, bazı şeylerin bu noktaya gelmesinde benim de emeğim olduğu aşikar. zaten hayatta hep kendimle sorun yaşamışımdır. herkesin bir düşmanı vardır, benimki de ta kendim işte. bu sebeple bazen hayatımdaki insanlara da duygusal zararlar verebiliyorum. bunu fark ettiğimde durmam gerektiğini biliyorum, hatta durabilmek için de çok çaba sarf ediyorum. sonra bir şeyler oluyor, kendimi tutamıyorum. bu konuya çözüm aramaktan da sıkıldım. bazen bir şekilde kendimi durduruyorum, hatta çoğu zaman. ama bir defa duramayınca, o bir defa başarısız olmanıza yetiyor. bunun sebep olduğu şeyleri görmek beni üzüyor, kendime karşı da sinir sahibi olmama sebep oluyor.
dedim ya en büyük düşmanım kendim diye, bugüne kadar hayatımda çok şeyi mahvettim. beş kere hayatımın altını üstüne getirdiysem, altı kere de yeniden bir hayat kurdum kendime. her defasında bir öncekinden daha iyisini başardım ama daha çok yoruldum. bu kez yeni bir mahvoluşa gönlüm razı değil. çünkü zaman geçtikçe, o yeniden tesis için ihtiyaç duyulan enerjiyi yitirmeye başlıyorum. bir noktada vazgeçmekten korkuyorum ve kaybetmek istemediğim değerli şeyler var bu kez.
hep kendimden söz ettim, biraz da çevremden etmem lazım. aslında çevremde beni seven çok fazla insan var. ne zaman sorun yaşadığımı fark etseler bana yardımcı olmaya çalıştılar, dönem dönem yaşanan aşırılıklarımı, kavgacılığımı, can sıkıntımı, yabaniliğimi bir şekilde tolere etmeye çalıştılar. ailem, arkadaşlarım, her sorunlu dönemde yanımda olduklarını hissettirmeye çalıştılar. artık bu tür zamanların sinyallerini çok rahat algılar oldular, benden bile kolay algılıyorlar. şımarıklık değil bu onlara yaptığım. bu yaşananlar şımarık bir karakterin, her yaptığını görmezden gelmelerini bekleme isteği de değil. aksine sevdiğim insanlara çok değer veririm. hani olur ya, ihtiyaçları olur, her an onların yanında olmaya da çalışırım ve kolay kolay sevdiğim birini kırmam, iyilikleri söz konusu değilse. belki de bu yüzden her defasında beni geri kazanmaya çalışıyorlar bilmiyorum. ya da sadece sevgidendir. beni sevmeleri için ne sebepleri olduğunu bazen anlayamıyorum zira.
dilim genelde çok sivridir benim. hani ben dobra insanım diye gezinen ve insanları dilleriyle acıtanlardan da değilim ancak yeri geldiğini düşündüğüm anlarda en acı doğruyu söylemekten de kaçınmam. bunu da genelde iyilikleri için yaparım. bazen yanlış anlaşılsam da. zaten hata yapmaya çok meyilli olduğum için sevdiklerimin de beni eleştirmesinden gocunmam, tabii yalnızca sevdiklerimin. göremediğim bir şeyi görebileceklerine inanırım. tahmin edilemeyecek büyük kibrime rağmen sözleri benim için önemlidir. başta belki kibrime yenik düşer reddederim ama o konuyu kesinlikle enine boyuna düşünür, yanlış yaptığımı düşündüğüm noktayı kabul ederim.
her neyse işte. kendimden çok söz ettim. normalde sevmem. bazen çok bunalıyorum. bazen zorlukla yürüdüğümü hissediyorum. özellikle de kendimle uğraşmaktan etrafımı görememekten bıkıyorum. kavgadan ise bin defa bıktım. artık bu hayattan istediğim tek şey dinginlik ve huzur. bunu nasıl elde edeceğimi bilmiyorum. ama bu huzuru beraber sürmek istediğim biri var. en azından o bana ışık olur diye umuyorum. yolumu aydınlatırsa bu kez ellerimle huzurlu bir hayat yaratmayı umuyorum...