aklım ermeye başladığımdan beri üç hayalim var;
1) sosyalist ihtilal ve komünist iktidar.
2) beşiktaş'ın şampiyonlar ligi şampiyonu olup kupa sayısında türkiye'de birinciliğe yerleşmesi.
3) sevdiğim kızı alıp güzel bir yuva kurup kendine yeten bir evde çok da yükseklerde gözü olmayan biçimde yaşamak.
lisenin sonlarına doğru dünyanın içinde bulunduğu duruma karşı çözüm için asla harekete geçemeyeceğini, dünyanın bugününden çıkarı olanların manipülasyonlarına nasıl da kandıklarını gördükçe ilk hayalim tuzla buz oldu.
ikinci hayalim zaten ölü doğmuştu. ulaşılabilir bir hayal olarak kuramadım hiçbir zaman. belki bir gün kurarız ve umarım kuracağız. sevinmek için sevmedik kardeşim.
üçüncü hayalse ''ayrılıklar sevdaya dahil midir?'' durumunda. çok heves etmiştim sonunda bir hayalim gerçek olacak diye yalan yok. çok istemiştim birlikte mutlu olmayı. insanın açgözlülüğü neleri kaybettirebiliyor yine de görmüş oldum. sevdiğim şeyleri fazlaca talep eden biriyim çünkü sevdiğim pek bir şey yok ve bu kadar gri bir dünyada hayata tutunmaya çalışırken ihtiyacım olan şeyler bunlar. bu talep fazlalığının tek sorun olduğu yerde yıpranmışlığı yaşadık işte. yine de hayaller güzeldir ve umarım ayrılıklar da sevdaya dahildir.
huysuz, miskin, sivri dilli, terbiyesiz, terörist ve hatta kötü biri olarak görebilir insanlar beni alışığım. bu kadar basit hayalleri olan normal bir adamım oysa.