Çalışmaktan olsa gerek yemeği bile ayakta yiyorum bazen piyano çalışması sonrasında, başlayalı daha bir hafta anca olmuş, kafaya koyduğum şarkıyı çalmak bir yana hızlı çalacağım diye canımdan oluyordum. Çaldım. Kafamda bir soğukluk hissettim, şarkı söylemeyi bile düşündüm o an. Bu acının üzerine iyi gider diye düşündüm. Kalktım eve gitmeye hazırlandım ama nasıl titriyorum… …kendimi sınadım. Ne kadar rol yapabiliyor, ayakta kalabiliyorum diye. Bir şey belli etmemeyi başardım. Gerçekten de bir gün yazdığım gibi, “Benim için ayakta kalmak, titreyen dişlerimi çeneme sabitlemek demekti; ayaklarımı zemine sağlam basmak değil.” Eve zor attım kendimi, yemeği lobide yemek istedim dışarıdan değil. Kalktım yukarıya çıkacağım… …kustum. Çöp bidonuna kustum. Eve geldiğimde kendimi ilk defa bu kadar sararmış olarak gördüm. Tireye titreye sıcak suyun altına bıraktım kendimi, görevlerimi yerine getirmeyi ihmal etmedim. Buz gibi suya çevirmek istedim suyu, yapmadım. Her zaman kumar oynayamazsın. Yine yemek yiyemedim. İştahım yok. Tek istediğim o lanet sesleri çıkarmak, çalmak; sabah olsun ve ders çalışmaya başlayayım. Uyudum. Bazen uyanıyorum, sonra uyuyamıyorum hızlıca. Şimdiyse bir saati geçti uyuyamıyorum. Durmuyor kafam. Durduramıyorum! Uykum bile yok.