iki tarafın da mental açıdan olgun olması gerekir. bir insanla konuşursunuz mesela ama aklınızda biri vardır, hoş aklınızda başka biri varken neden konuşursunuz orası da saçma ya, oldu ya konuştunuz ve iş istemediğiniz bir noktaya evrilmeye başladı. ileri gitmeden ve karşınızdakine umut vermeden, kendisiyle olmayacağını belirtirseniz çok iyi olur. çünkü iş ileri gittikçe durum daha karmaşık bir hal alır.
ya da oldu ya biriyle konuşmaya başladınız yine, hani bir şeyler var ama tam da emin değilsiniz, konuşma ilerledikçe de karşınızdaki kişinin sizde rahatsızlık uyandıran veya hayat görüşünüze ters huyları ve alışkanlıkları olduğunu gördünüz. doğal olarak o insanla ilerleyemeyeceğinizi hissetmeye başlarsınız. işte bu noktada da açıkça kendisiyle uyuşamadığınızı ve sağlıklı bir ilişki kuramayacağınızı düşündüğünüzü söyleyerek reddedin veya bu tür şeylerin giderilip giderilemeyeceği konusunda konuşun onunla, giderilebilir sorunlarsa ne âlâ, değillerse iki tarafın da uzatması çok mantıklı değil.
tabii örnekler çoğaltılabilirler. ancak burada en önemli nokta, iki tarafın da kendini biliyor olması ve ilişkiden ne beklediğini bilecek olgunluğa sahip olması gerekiyor. kimse kimseye zorunda değil sonuçta, ilişki denen şey iki insanın gönül rahatlığı ve rızası sonucu kurulan bir şey. biri sizi beğenmeyebilir, sevemeyebilir ya da tam tersi siz bunları yaşayabilirsiniz, bu dünyanın sonu değil. bunun bilincinde olmak gerekiyor. kendiyle barışık bir insan reddedebilir de reddedilebilir de, bunu da normal bir biçimde karşılayabilir.
ikinci bir husus da iletişime açık olmak gerekliliği. bazen ilişkiniz iyiye doğru giderken, sorunlar veya kafa karıştıran hususlar olabilir. herkes herkesin istediği gibi değildir sonuçta. illaki kafa kurcalayan konular olacaktır. bu noktada ise devreye açık iletişim giriyor. kafanızı karıştıran konuları karşınızdaki insanla açıkça konuşun, onun fikrini alın. kafanıza yatıyorsa ve sorun sizin için daha önemsiz bir hale geliyorsa devam edin. zira çözülemeyen şeyler sürekli sorun yaratır.