Her şey sessizlik ile benim aramda. Güçsüzlüğümün sesini duyurmak, en tiz çığlıkları doğurmak için can verdi ses tellerim. Ve sonunda sessizliği öğrendim. Bir kirli haykırışta saklanıyor artık acı. Kendini gösterebileceği tüm ses tonları, öldüklerinden beri kanlı. Hala sıcak, boğazında sıcağı hissediyor musun? Taze kokuyu alıyor musun, hava ciğerlerine dolduğunda göğüs sesinin o keskin kokusu genzini yakıyor mu? Diyaframında aldığın o nefesi vererek haykırmaya başladığında göğsünden birkaç ton eşlik ediyor mu? Peki duyuyorlar mı? Duymuyorlarsa neden tekerleklerin o tiz çığlıklarıyla bir imgeleme yapmıyorsun? Neden hala yaşıyorsun?