Öfkeden üstümü başımı parçalayasım geliyor bazen bir yerlere vurup kafamı elimdeki kalemi kendime saplayasım şiddet dolu bir gece geçirip… …yazmaya devam ediyorum sonra. Beynimi evcilleştire evcilleştire usulca yazmaya. Aklımdakiler kalbimi parçalamadan… …çalışmaya. Zaten bu yüzden detaylıca, karmaşık; akla gelinmesi zor ders materyallerini yazarım hep, o boşlukları bir doldursam doldurulması gereken ögelerle… Sırf bu yüzden kafamın yerinde olmadığı, neredeyse baygın olduğum fakat vücudumun her zamanki gibi yerçekimine meydan okurcasına dimdik durduğu bir an “Bana bir tane vursana, ancak o kendime getirir beni.” demiştim. Ama yok, eşyalara zarar verdim. Kendime verdim. Sonra durdum ve dondum. Çözülürsem geri dönüşü olmaz bir biçimde sonundan başına akan bir filme hapsederim anı.