Kendimde "ben bu muyum acaba" diye sorguladığım çeşit.
Bugün bu konuya iyice kafa yoruyorum. Dün dediğim gibi, biriyle buluştum. O kadar da tatlı şeyler yaptı ki karşımdaki, çok ince düşünceli davrandı, sohbet de takılmadı aktı gitti. Ama ben hiçbir şey hissetmedim yine.
Bu kaçıncı hiçbir şey hissetmeden biten buluşma bilemiyorum. Artık sorunun bende olduğuna inanmaya başladım. Düşünüyorum çocuk gayet de tatlıydı, yakışıklı da sayılırdı, benim için kalktı başka şehirden geldi, hem de hediyesiyle.
Ama ben gram etkilenmedim. Düşünüyorum, iyi anlaştığım bir başka erkekle böyle başbaşa otursam ona karşı da nötr olur muydum diye, cevabın evet olması canımı sıkıyor.
Ne istiyorum hem de bilmiyorum. Daha ne olması lazım bilmiyorum.
Ebeveynlerime suç atmak istemiyorum ama bu halim yetiştirilirken aşk meşk işlerine uzak yetiştirilmiş olmam mı diye düşünmeden edemiyorum. Ama sonra da her kızın ailesi zaten böyle yetiştiriyor, ama onlar erkeklere ilgi duyuyor sen neden kimseden etkilenemedin hata sende diyorum.
Bir şeyler eksik mi anlamıyorum.
Yaşım da artık küçük değil, bu da değil, o da değil derken nereye kadar gidecek bu durum bilmiyorum. Beni heyecanlandıracak biri olacak mı bir gün bilemiyorum.
Bir yandan da bu çocuğa onu kırmadan onunla böyle bir şey olmayacağını, arkadaşça hissettiğimi belirtmem gerekiyor çünkü ona da yazık. Olmayan bir şey için umut vermemem gerekiyor.
Bunu nasıl yapacağımı da bilmiyorum.
Bendeki bu hissizlik artık bunaltıyor beni. Herkesi kendimden uzaklaştırmak istedikçe kendimi dövesim geliyor. Hem herkesi kendimden uzaklaştırıyorum hem de sonra kimse yok neden yok diyorum.