Her an özlüyorum onu..
O benim ev arkadaşım,kardeşimdi.ikimizde izmir den Bingöl ‘e aynı okula atanmış ve ev arkadaşı olmuştuk..beraber gülmüş ve beraber ağlamıştık..
Hiç kopmadık yıllar boyu.önce ben geldim İzmir’e,ardımdan o geldi İzmir’e.Hem de kuzenimin okuluna ataması olmuştu..
Beraber gezilere gittik.Hatta nişanında yüzüklerini kuzenim taktı.
Derken önce Pelinim sonra da ben evlendim.Artık evlerimiz de yakındı.Okul çıkışları bir kahve kaçamakları yaptık.
Bana 2.çocuğum Dünya ya geldikten sonra bir seminer çıktı ve söylene söylene gittim o seminere..Neredeyse birkaç yıldır göremediğim Pelinim de oradaydı..Kuzenime “ya 2 dakika çocuğa bak da biz hasret giderelim “deyişi gözümün önünden gitmiyor.Bilmiyordum son görüşüm olduğunu..
Seminerden birkaç ay sonra bir telefon geldi ve ani kalp krizi ve beyin kanamasıyla kaybettiğimi öğrendim..
Cenazesine gittim orda öylece yatıyordu.Eşi bakıp bakıp kafasını sallıyor,2 çocuğu bihaber dolanıyordu ortalıkta..
Bu tarz acı olaylarda donup kalan ben ilk defa ağladım..
Yakışmadın o musalla taşına.
Yakışmadın o toprağın altına.
Evimde hiçbir arkadaşımın fotoğrafı yoktur açıkcası..Bir tek Pelin’imin vardır hep görebileceğim yerde.
Genceciktin,inceciktin..
Arada bir esiyor,sesine de benziyor
Özlüyor insan tabi..