Yüreğe en ağır gelen duygulardan biri.
Sevdiğiniz kişinin adını ölüm kelimesine yakıştıramazken, bunu yan yana görmek bile yüreğinizi incitirken bunu kabul etmek çok çok zor geliyor. Başka bir yolu olmadığından yokluğunu kabul ediyorsun, mecburen.
Unutmak diye bir şey de olmuyor, mümkün de değil. Neyi unutacaksın ki? İnsan içindeki kişiyi unutur mu? Aklındaki kişiyi unutur mu ? Mümkün mü böyle bir şey?
Özlüyorsun, deli gibi hem de. Gördüğün baktığın her yerde, her şeyde O'ndan bir şey, bir parça bulmaya çalışıyorsun. Sevdiği şakıyı O'nun sesinden duyuyorsun, eşlik ediyorsun. Sevdiği renkte bir kıyafet görüp, yakıştırıyorsun. Birinin sesinde, gülüşünde O'nu görüyorsun oturup saatlerce izliyorsun. Birini O'na benzetiyorsun sanki O geçiyor gibi geliyor, peşine takılıp gidiyorsun. Delirdiğinden şüphe duyuyorsun, oysa ki sadece özlüyorsun. Özlüyorsun ve O'nu arıyorsun. Öyle bri şey işte.
(bkz: o bizim kavuşmalarımız mahşere kaldı )