18 yaşındaki bana sorsanız, sadece bana aşık olması derdi, çünkü aşk öyle kuvvetliydi ki karşılıklı olunca diğer tüm olumsuzlukların üstesinden gelinebilirdi.
22 yaşındaki ben ise öncelikle maddi durumuna da bakardı. Çünkü para birçok şeyi çözebilirdi. Güzel bir evde yaşamak, gezmek, eğlenceli vakit geçirmek, bunlar hep parayla olacak şeylerdi.
25 yaşındaki ben, kendinden daha eğitimli biri olmasını isterdi. Çünkü belirli basamakları geçmiş bi insanla iletişim kurmak, sorunları çözmek, zaman geçirmek her zaman bir üst seviyeye taşıyacaktı. Paradan daha önemliydi. Karşılıklı iletişim kurabildiğin bu insanla saygı-sevgi zaten olacaktı. Aşk zaten geçici bir şeydi.
28 yaşındaki bana göre ise, karşısındakinin nasıl bir aileye sahip olduğu önemliydi. Çünkü iki kişi bir ömür geçirirken, aile yapıları ne kadar benziyorsa o kadar kolay uyum sağlanırdı. Aynı evde yaşayacak kişiler için ailelerin de uyumu kesinlikle vazgeçilmezdi.
30 yaşına gelen ben şimdi dönüp hepsine baktığımda, 18 yaşımdan farklı düşünmüyorum. Aşk, sevgi olan bir ilişkiye sahip olan o iki kişi o kadar parlıyor ki, diğer tüm kriterler soluklaşıyor, hepsinde orta yol bulunuyor. Eşler birbirinin mutluluğu için gereken her şeyi yapıyor.
Ve aşk karşılıklı olmadığında, tüm bu kriterler olsa bile, hep bi eksiklik hissediliyor.