geçen gün rüyamın içinde rüya görürken bir anda kabus görmeye başladım.
uyumadan önce haberlere bakmıştım. en son deprem konusuyla alakalı şeyler okuyup izlediğimi hatırlıyorum. akabinde uyumuşum.
rüya gördüm. ama farkındayım yani rüyada olduğumun. çünkü rüyamda uyudum. başladım yeni rüyama yönetmenlik yapmaya; okuduğum lisede yıllar yıllar sonra öğretmenliğe başladım, sınıfımı çok sevdim, çocuklara her gün bir ders boyunca deneme yazdırıp içlerinden kalem tutmaya yatkın olanları keşfetmeye çalışıyorum. akşam oluyor, eve gidiyorum, hayatımın aşkıyla doyumsuzca öpüşüyoruz falan. mükemmel rüyaydı kısacası.
akabinde bir sarsıntı başladı, bakıyorum, senaryoda böyle bir şey yok? kontrolüm dahilinde olmuyor sarsıntı. dedim hassiktir, uyan olm louis, sahiden deprem oluyor. 2. rüyamdan uyandım ama ilkinden uyanmakta zorlandım. bağırmaya çalışıp bağıramadım. sonra bir anda gözlerimi açtım, sarsıntı hâlâ sürüyor. ancak vücuduma kal gelmiş, yapabildiğim tek şey tavana bakabilmek.
içimden diyorum şu an şu tavan suratıma çökse ölüp gidicem amk. kalk lan artık! sonra nasıl oldu bilmiyorum, bağıramaya bağıramaya ama bağırmak için uğraşarak fırladım yataktan. sarsıntı hâlâ sürüyor. yorgan ayağıma dolandı, odanın diğer tarafına doğru savrularak düştüm.
fakat bir tuhaflık var? bir tek bana mı oluyor bu deprem? evde yalnız değilim ama tek hisseden benim? ki diğerleri de en az benim kadar hassastır bu konuda. çünkü çok defa hastanede kaldık, refakatçi olduk, yarım yamalak uykuyu da en ufak seste uykuyu bölmeyi de ne yazık ki iyi biliriz.
sağ bacağımın üstüne doğru düşmüşken, canım acıyorken, göt üstü oturup arkamdaki duvara yaslanıp biraz düşündüm. sakinleşmeye çalıştım. etrafı dinledim ses seda yok. çığlık atan duymadım. ışık açan görmedim. koşturan birilerini hissetmedim. sonra elimi kalbime koydum patır patır atıyor. anlaşılan yine şiddetli kalp atışımı deprem sanmıştım. belki de kim olduğunu bilmediğim ama bana çok coşkun hissettiren rüyamdaki eşimle öpüşmem kalbimi bu hâle getirmişti? bilemiyorum.
biraz sakinleştikten sonra düştüğüm köşeden kalktım, yatağıma yönelip yine uzandım. gözlerimi kapatmadan evvel de evdekilere kuruldum biraz. ulan o kadar düştük, ses yaptık, biriniz bile uyanıp louis o ses neydi, iyi misin diye sormadı. üst komşu yere kumanda düşürse tetikleniyorsunuz, ben kendimi düşürdüm sezen olmadı. hâlâ da bilmiyorlar. bilmesinler de zaten. anlatmıcam. hıh.