Üzmesi için illa kişinin kendisinin yaşaması gerekli değildir.
Ben yalnız insanları görünce çok üzülüyorum onlar için bir şeyler yapmak istiyorum mesela.
Lisede bir arkadaşsız çocuk vardı benden küçük bir sınıfta. Yanlış anlaşılmayacak olsa ben gidip arkadaşlık yapmak isterdim. Gidip onunla yemek yemek isterdim her öğle yemeğini tek başına yediğini görünce.
Top oynamak istediğinde onu aralarina almadıklarında gidip onunla oynamak isterdim.
Şimdi mesela yine biri var biraz çekingen, sessiz. Gidip onu aramıza almak istiyorum ama kocaman insanlarız. Gel bizimle oyna demek gibi geliyor böyle şeyler de. Yattım yatakta ne yapsam da iletişime açsam diye düşünüyorum. Çünkü herkes alıştı ortama bir o uzakta kaldı.
Bunu yapmazsam içim rahat etmeyecek
Bir tanıdık var, zamanında ailesini çok da mutlu edememiş. İyi günleri de kötü günleri de olmuş.
Şimdi ailesi ona durduk yere cephe aldı. Yalnız bıraktılar. Bazen görüyorum, tek başına. Kimse yanına gitmiyor, nasılsın demiyor. Yaşlı hem de. Kendi yemeğini kendi yapıyor, sabahtan akşama tek başına oturuyor. O durumları bilmeme rağmen ona üzülüyorum. Arayıp sorunca sesinden belli oluyor sevinci. Üzülüyorum diyor. Niye böyle oldu diyor. Benim de elimden bir şey gelmiyor.
Keşke kimse yalnız kalmasa.