Henüz gençliğinin baharında mezun olmasına aylar kala sevgilisinin doğum gününü kutladıktan sonra eve dönerken tırın altında kalan kalbi güzel bir genç. Yaşadığı yerde kimsesi olmadığı için adli tıp önünde bekleyen sayısız arkadaşı. Sayısız arkadaşlarının arasında en yakınım dediklerinin acıdan dolayı cenazeye yanaşamaması ve morga kaldırırken yanında bir avukatı bir yakın arkadaşı bir de yakın olmadığı benim olmam.. Cenazeyi kaldıran 4. kişi ise oradan bir görevli. Böyle durumlarda kalana mı zor gidene mi sorusuna hep kalana zor deriz ama gidenin halini bilmediğimizden öyle diyoruz. Ellerimiz kan olmuştu gencecik bir bedeni morga sokmaya çalışırken. Kimse görmesin diye cebimize soktuk ellerimizi.
Bu kadar işte arkadaşlar. Hayat bu. Pamuk ipliğinde yaşıyoruz. O yüzden kırmayın kimseyi. Kırık dökük hayaller arasında kalmış silik hatıralar kalıyor geride. Kaderinde bazı planları var, unutmamak lazım. Oraya girdiğinizde adınız kalmıyor, yalnızca bir numaradan ibaret oluyorsunuz..
Hayat bazen sizi hayal kurmaktan dahi vazgeçme eşiğine atıyor. Ama alışıyor insan işte. İnsanoğluna bahşedilen en güzel özellik bu. Belki de en kötüsüdür ama..