bazı şeyler olur ve zamanla düzeleceğini artık biliyosundur akışa bırakırsın ve gerçekten olaya daha geniş açıyla bakmaya başlarsın, aslında senin kötülüğün için değil de iyiliğin için olduğunu fark ettiğini sanarak bi müddet devam edersin. arada sırada sızın olur ama daha önce nasıl geçtiyse yine geçecektir emin olursun. gel zaman git zaman alıştım dersin ama yine de o andan çıkamazsın belli başlı aklına geliverir engel olamazsın hadi dersin buna da eyvallah, sonra bi gün hiç alakasız bi şey yaparken ya da duyarken söylerken ne bileyim herhangi bi eylemde bulunurken kafanda havai fişek patlar tüm yapboz tamamlanır tren rayına oturur otobüs yeşil ışık yanar ve geçer o çok mini asılsız saliselik dilimde "işte" dersin "özsaygım bu yüzden bitmiş meğer bu yüzden küsmüşüm kendime"
bi süre can sıkar sonra yine alışır veya unutur devam edersin. bütün bunları bile bile peki insanın canı neden yanar neden sıkılır?