Mükemmel derecede berbatım. Beni ben yapan parçaları hissedemiyorum. Yazamıyorum örneğin. Önceden aklımda akıp duran cümlelerim vardı. En az onbir farklı ihtimalini detaylıca hayal ettiğim kurgularım vardı. Onların arasından en mükemmelini seçmeye çalışıp, kendimi zorlayarak gelişim yakalamaya çalışırdım. Yok oldular. Bir tane kurgulama yapamıyorum. Karakalem portre yapardım bakarak. Bir komşuya yapmıştım evine asması için. Şimdi kendimce doğru kurşun kalem kullanımını beceremiyorum. Bu yaptıklarımı beğenmemek değil. Ortaya bişey çıkaracak olan kaynağın yok olması. Raflarının arasında istediğiniz şeyi kolayca bulabildiğiniz o alışıldık marketin bir anda yok olması gibi. Yıkılması veya taşınma gibi hal değişimlerini kastetmiyorum yani. Hiç var olmamış gibi yok olmasını anlatmaya çalışıyorum.
Ruhum ölüyormuş gibi... Çok yoruldum. Yatağımı toplamanın, düzenli diş fırçalayıp duş alabilmemin ciddi derecede ödül sayıldığı bir dönemdeyim. Her gün bıkmadan yeniden deniyorum. Ama her gün daha çok yoruluyor ve acıyorum. Kağıt kesiği gibi inceden ama çook daha derinden..