Seni hissettiğim o noktadayım. Sana dönüşmek miydi bu? Doğduğum andan beri sen olarak büyümek mi… …sen olarak yaratılmış olmak mıydı yoksa? Yoksa basitçe sen olmak mıydı, mizahi bir deyimle sana çekmek mi?
Çünkü senin, kafamın arkasında dolanan bazı sesler vardı, fon müzikleri gibiydiler.
Onun kalbi sessiz bir korku filminin acı dolu sahnelerine kulak kabarttı. Kalbi her hissettiğinde acıdı, müzik çaldı, ne olduğundan habersiz hissettiği sızılar vardı.
Müzik çaldı, takılı kalan aklı öfkeli de kaldı. Kalbi ağrıdığı geceler aslında o seslere kırıldığının farkındaydı. Dinledi ve ağladı, bazen küfredip meydan okumak anlamsızdı.
Kendi duygularına kulak kabartacak kadar uzaktı kalbi ama gece olduğunda, ne kadar kısık olduğu önemsiz olan çığlıkların sesini müzik bastıramadı zira öfkesi de kayıptı.
“Benim kadar kayıptı öfken, seni bulamadığım yerlerde kaybolacak kadar karmaşık bir şekilde zamana yayıldı benimki de artık.”
Artık, hiçbir şey hissetmiyorum. Sıfırdayım. Doğduğum noktadayım hep, bu yüzden öleceğim noktada pişmanlıklarını sırtına alan bir kadın olmayacağım. Kendini öldürdüğün yerde, ruhunu yaşatıp senin cesedini sırtlayacağım.