Birbiri ardına kırılan bardaklar vardı yere yığılan tabaklar, kaşıklar ve çatallar; öylece saçıldılar yere beyaz bir örtünün çekilmesiyle birlikte.
Bu yemek artıkları her zaman kusmukları andırmıştır bana, sofrada bıçaklarını ellerine aceleyle tutuşturmuş insanlar, birbirlerinin ağızlarından dökülen iğrenç kelimelere aç bir şekilde baktıklarında. Kustukları kin, nefret, tüm sebze ve meyveleri çürüttü. Şu cezbedici yasak, kırmızı elmadan ısırık almak isteseydiniz zehirlenirdiniz.
Yer yerinden oynayacaktı ağızlarındaki pis nefes havaya dağıldığında fakat kendilerince öyle güçlü çakıldılar ki yere sanki bacaklarını kilitlemişlerdi öyle, görünürde şereflilerdi zira sahip olduklarını zannettikleri onurları, kendi gözlerine aynadan baksalardı onları yere sererdi.
Birbiri ardına saydırılan, küflü ciğerlerinden bir anda fırlayan laflar; karşı karşıya dizilen içi boş göz kontakları ve aç ağızları, bıçağa kenetlenmiş elleri…
Bana: “Tanrım neredesin?” dedirtti.
Aç gibi öpüşmeyi yeğlerdim ağzından çıkacak pis kelimelere muhtaç bırakılmaktansa. Bir ödülü bir ceza gibi sunabilirdi insan kendisine, aç olduğu sevgi devreye girdiğinde.