kıskançlığın sandığımızdan daha büyük bir acı olduğunu söyleyen ilk insan olabilir.
bir insan sevdiği birini toprağa vermenin yasını bir ömür tutar, aynı hissi başka durumlarda da yaşar der. kıskançlığı da buna örnek verir. çünkü o insanı yaşarken kaybetme ihtimalimiz var; şayet o insan başka insanlarla bizden daha fazla muhatap oluyorsa... her ne kadar ilk intibada kulağa mantıklı gelse de kıskançlığı yasla açıklamanın zorlama olduğu kanısındayım. çünkü biri doğal refleks iken, diğeri daha çok fıtrat. sevdiği birini kaybeden hemen hemen her insan yas tutar. fakat sevdiği biri başkasıyla kendisinden daha fazla vakit geçirdi diye her insan kıskanacak diye bir kaide yok. bu iki yönelim arasında paralel bir gidişat olsa eyvallah diyeceğim ama yok.
emsal;
(bkz: eskimoların gavat olması)