Kendime kendimi kötü hissettirmeye başlayan olay.
Zaman su gibi akıp geçiyor, elbet yaş alacağız ama benim canımı sıkan şey, geçmiş yıllarımda hiçbir yaşımın hayallerimdeki gibi olmaması. Biliyorum ki 30'larımda tüm 20'li yaşlarımı bomboş geçmiş hissedeceğim.
Çok üzüyor bu durum beni.
Keşke farkında olmasaydım tüm bunları.
26 yaşıma çok az kalmışken bu hüzün çöktü üzerime. 25 'im için ne hayallerim vardı halbuki. Ortaokuldayken bu yaşlarımı düşünüp hayaller kurardım. Zaman bana güzellikler getirecek zannederdim.
Her şeyin güzel tarafından bakmaya çalışmanın da bu yönü var. Bir gün geliyor bir bakıyorsun aslında güzel bir şey olmamış. Gündelik basit güzelliklerle kendini avutmuşsun sadece.
Hani gençlik ateşi? Hani o delikanlı yıllar?
Ben ilerde torunlarıma asla "ah ben sizin yaşınızdayken.." diyemeyeceğim.
Kırgınım birazcık. Boynum bükük. Sinirliyim de aslında ama kırgınlıktan oluşan sessizliğimde yaşadığım sinir beni daha çok yıpratıyor. İçten içe sinirli yaşamak sıkıyor.
Kimsenin hayatında bir izim yok. Bu yaşa gelmişim ama kimsenin hayatına bir çizik atamamışım. Kendi hayatım dahil.
Hesap sorabileceğim kimse de yok. Kimin yakasına yapışıp onu sallayıp hesap sorabilirim ki neden böyle oldu diye?
Tek avuntum çoğu gencin bu durumu yaşıyor olması, tek olmamam. Yine de en azından boşa geçen yılların farkında da olmak istemezdim.
Şimdi bir bakıyorum kendime fotoğraflarda. 26 yaşında bir kadın der bakan biri bana dışarıdan. Kendimi neden böyle görmüyorum? Neden tadını çıkaramıyorum bu yaşımın?
Neyse işte...