Benim müzeyyenim çok derin bir tutkuydu. O kadar derin ki gitmeyi düşünemezsin. O kadar derin ki sadece ölüme gidiyorsan bırakabilirsin. Çıt sesi gelse bile derinliğinde kaybolup gider. İki taraf da o sesi duyamaz. En güzel gününde de en kötü gününde de o tutkuyu özlersin, istersin.
Benim müzeyyenim o kadar derin bir tutkuydu ki, tökezlersen ona düşerdin. Bir sarılma istersen ona koşardın. Bazen ayağa kalkıp gitmek için hazırlanırdın fakat yine o tutkunun derinliğinde kaybolurdun. O kadar derindi ki kendinden ödün verirdin. Kızsan bile yumuşardın hemen.
Benim müzeyyenim o kadar derin bir tutkuydu ki, o ne severse sen de severdin. Onun derinliği dopdoluydu. Öylesine dipsiz bir kuyuydu. Her detayında ayrı bir şiir, ayrı bir söz vardı. Saçlarının her telinde farklı bir duygu, farklı bir incelik vardı. Müzeyyen o kadar derindi ki anlat anlat bitmezdi. Düştükçe düşerdin asla dibi bulamazdın.
Müzeyyen o kadar derin bir tutkuydu ki, anlayamazsan öldürürdün. Müzeyyen o kadar derin bir tutkuydu ki, koparsan ölürdün.